منشا اسفناج شمال هندوستان بوده و دارای سابقه تاریخی است، اسفناج ابتدا به عنوان دارو توسط یونیان استفاده می شد و بعدها به عنوان غذا تولید زراعی آن از مناطق مدیترانه ای فرانسه آغاز و سپس به انگلیس و آمریکا گسترش یافت. اکنون کشت اسفناج در مناطق کوهستانی رواج یافته، زیرا در طول زمانی که اسفناج به گل و بذر می رود این گیاه را می توان کشت نمود.

اسفناج یک محصول فصل خنک است که گیاه بالغ آن به 2 تا 3 متر می رسد. اسفناج دارای برگ های قلبی شکل تا تخم مرغی شکل بزرگ به طول 15 تا 20 سانتی متر است. رنگ انواع اسفناج از زرد کمرنگ تا سبز تیره و قرمز تیره است که برخی در مراحل اولیه رشد خاکستری می باشند. اسفناج به خشکی و خاک های شور و قلیایی مقاوم است و در اوایل بهار گیاهچه های تازه روئیده آن می توانند دمای تا 3- درجه سانتی گراد را تحمل کنند بدون این که دچار آسیب شوند.

بذرهای اسفناج را با فاصله 5 سانتی متر روی ردیف هایی به فاصله 40 تا 50 سانتی متر و با عمق 5 تا 12 میلیمتر کشت می کنند. جوانه زنی بذرهای اسفناج هنگام کشت در عمق 2.5 سانتی متر شدیدا افت می کند. دمای مناسب برای جوانه زنی بذر اسفناج 15 تا 23 درجه سانتی گراد است. خاک های غنی، مرطوب با زهکشی خوب برای کاشت اسفناج مناسب هستند.

برای تولید بذر، عرض ردیف ها را حدود 100 سانتی متر و فاصله بوته ها روی ردیف 45 تا 60 سانتی متر در نظر می گیرند. در آب و هوای خنک و سرد فصل رشد بیش از 4/5 ماه برای عملکرد بهتر تولید بذر لازم است. گل های اسفناج توسط باد گرده افشانی می شود.

 

 

برداشت تجاری اسفناج، معمولا هنگامی است که گیاهان 10 تا 15 سانتی متر ارتفاع دارند. برای مصارف باغ های خانگی، گیاهان را در این مرحله با فواصل 25 تا 30 سانتی متر تنک کرده و گیاهان تنک شده را به عوان سبزی استفاده می کنند. با افزایش سن گیاهان، برگ های نازک با عرض 5 تا 8 سانتی متر برای استفاده برداشت می شوند. برگ های مسن تر و زبر در پایین بوته برای ادامه رشد گیاه و تولید برگ های جدیدتر جهت برداشت های بعدی نگهداری می شوند.