رشد رویشی خیار

انواع مختلف گل‌ها:
    استامینیت (نر)
    پیستیلیت (ماده): تخمدان در قسمت پایه گل ماده واقع شده است.
    هرمافرودیت (هم نر هم ماده)
خیارها گیاهانی یک پایه هستند که گل‌های نر و ماده جداگانه آن‌ها بر روی یک پایه گیاه مشترک قرار گرفته‌اند (شکل‌های 1.3 و 1.4). ابتدا گل‌های نر به وجود می‌آیند و اندکی بعد گل‌های ماده نیز ظهور پیدا می‌کنند. گل‌های ماده در قسمت پایه گل از میوه‌های نارس کوچکی برخوردارند در حالی که گل‌های نر این قسمت را ندارند. گرده از گل‌های نر به وسیله زنبورها به گل‌های ماده منتقل می‌شود و زمانی که عمل گرده افشانی به درستی انجام شود گل ماده به بار می‌نشیند و میوه می‌دهد. انواع مختلفی از هیبریدهای خیار مانند gynoecious (جنیسس) وجود دارند که عمدتاً گل‌های ماده می‌دهند و برای گرده افشانی با بذر گونه‌های یک پایه ادغام می‌شوند. آن‌ها در حضور گرده افشان‌ها بسیار مولد هستند. 
ارقام قدیمی‌تر و همچنین بسیاری از ارقام فعلی خیار دارای عادت گل دهی یک پایه‌ای هستند و گل‌های استامینیت و پیستیلیت جداگانه‌ای را در یک گیاه به وجود می‌آورند. اگر چه این اصطلاحات از نظر گیاه شناسی درست نیستند اما گل‌های استامینیت معمولاً به عنوان گل‌های نر و پیستیلیت به عنوان گل ماده شناخته شده‌اند.
ارقام یک پایه در ابتدا مجموعه‌ای از پنج گل نر را در گره برگ‌ها روی ساقه اصلی به وجود می‌آورند. به دنبال آن گیاه تعدادی گل نر و ماده تولید می‌کند.
اغلب هیبریدهای کنونی جنیسس (گل‌های تمام ماده) هستند. هیبریدهای جنیسس به دلیل این که سریعاً میوه می‌دهند و پربارتر هستند بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند. اصطلاح «تمام ماده» تا حدودی فریب دهنده است زیرا تحت هر شرایطی حدود 5% از گل‌ها نر هستند. این هیبریدهای مدرن F1 چندین مزیت دارند. از آن جا که آن‌ها فقط گل‌های ماده را بر روی خود دارند نیازی به کار خسته کننده حذف گل‌های نر نخواهد بود. علاوه بر این، آن‌ها در برابر بیماری بسیار مقاوم‌ترند و بارورتر نیز هستند؛ اما دو عیب عمده دارند که یکی کوتاه‌تر بودن میوه‌هایشان نسبت به انواع معمولی و دیگری نیاز به دمای بالای محیط است. به طور معمول تولید گل‌های ماده در روزهای کوتاه، دماهای پایین و نور کم پاییزی بیشتر می‌شود. رشد مادگی در گیاه با استفاده از تنظیم کننده‌های رشد گیاهی (PGR ها) مانند NAA (نوعی اکسین) و Ethephone (یک پروموتر اتیلن) قابل تقویت است. چنانچه فقط انواع ماده رشد کرده باشند لازم است که از یک گرده افشان اختصاصی استفاده کنید.
در ارقام ژنتیکی حساس، تولید گل‌های نر در روزهای بلند، دمای بالا و شدت نور زیاد که معمولا مختص فصل تابستان است بیشتر دیده می‌شود. همچنین تولید گل‌های نر با افزایش بار میوه و اعمال تنش‌های شدید بر گیاه نیز افزایش پیدا می‌کند. نرزایی گیاه را می‌توان با استفاده از تنظیم کننده‌هایی مانند جیبرلین‌ها و همچنین نیترات نقره و AVG که به عنوان مهار کننده اتیلن عمل می‌کنند تقویت کرد.

در یک گیاه معمولی خیار 20-10 گل اول نر هستند و به ازای هر گل ماده‌ای که میوه تولید می‌کند 20-10 گل نر وجود دارند. گل‌دهی به شکل تدریجی و در گره‌ها اتفاق می‌افتد.
 میوه دادن در گره‌های پایینی ممکن است تولید میوه در گره‌های بعدی را مهار کند یا به تاخیر بیاندازد. شکل و اندازه میوه‌های خیار به تعداد دانه‌های تولید شده بستگی دارد.